Rozdział V

    - Słuchaj... - zaczyna Jack, cały czas patrząc się na moje oczy. Gdyby spróbował spojrzeć niżej, pewnie sama urządziłabym idiotyczną ceremonię, na której pozbawiłabym go zmysłu wzroku.
    - Ci! - uciszam go. Chłopak próbuje coś powiedzieć, ale mu przerywam. - Cicho, ja myślę.
    - Możesz to robić, gdy mówię - rzuca błyskotliwą myśl. Przewracam oczami.
    - Twój głos działa na mnie jak reklamy nowych witraży w telewizji, gdy próbuje zasnąć. Są tak denerwujące, że wybudzają mnie z transu - odpowiadam, a szatyn walczy z uśmiechem. Po chwili przekrzywiam lekko głowę. - Dlatego podarowałam mój telewizor niższemu poziomowi.
    Krzywizna, która maluje się w tym momencie na twarzy Jacka utwierdza mnie w przekonaniu, że chłopaka wcale nie obchodzi nikt spoza jego poziomu. W zasadzie nie wiem czego się po nim spodziewałam.
    - Ty chyba chciałabyś się urodzić w niższym poziomie, co? - pyta chłopak. Nie umiem odczytać emocji, które malują się na jego twarzy, to jakaś dziwna mieszanina.
    - Jasne, wtedy byś na pewno za mną nie chodził, bo bym cię nie obchodziła. - Tak naprawdę nigdy nie zastanawiałam się, czy wolałabym być taka, jak mówi Jack. Zapewnie nie, bo wtedy moje zdanie nic by już nie znaczyło, a tak przynajmniej mogę coś zmienić.
    - Jesteś tego pewna? - Kącik ust mojego rozmówcy unosi się delikatnie w górę. Marszczę brwi ze zdziwienia.
    - Och tak, już widzę jak ulubieniec nauczycieli, Jack’uś, biega za dziewczyną z niższego poziomu, bo... co? - Spoglądam uważnie na twarz kolegi. - Bo chce pogadać?
    - W zasadzie to też. - Jack wzrusza ramionami. Nasze głowy, oparte o mur są niebezpiecznie blisko. Nie mam pojęcia, kiedy się tak do siebie zbliżyły.
    - Masz niepowtarzalną szansę, gadaj.
    Uśmiech na twarzy chłopaka jest tak wielki, że aż przechodzą mnie ciarki. Mam wrażenie, że za chwilę cała jego twarz zniknie, a zastąpi ją spirala niekończącego się uśmiechu.
    - Nie masz nikogo, prawda? - Jack łapie kosmyk moich włosów i zaczyna go sobie obracać wokół palca.     Patrzę zaskoczona na jego rękę. Moje ciemne, delikatne loki wyglądają zabawnie przewijając się co chwila przez jego dość duże palce. Zapatrzona w ten widok, nie zwracam uwagi na sens jego słów. Mam ochotę odpowiedzieć, że przecież mam rodzinę, ale po chwili ich znaczenie uderza do mojej głowy jak grom z jasnego nieba. Cofam się do tyłu, wyrywając przy tym moje włosy z jego dłoni.
    - Może i tak - odpowiadam najbardziej swobodnym głosem na jaki mnie stać.
    Chłopak delikatnie kręci głową. Po chwili zbliża swoją twarz do mojej. Jego oczy są coraz bliżej mnie, tak samo jego usta. W tych pierwszych dostrzegam coś dziwnego, co wcale mi się nie podoba.
Podnoszę ręce i odpycham go delikatnie do tyłu. Oczy Jacka się rozszerzają i patrzą na mnie w zdumieniu. Najwidoczniej nigdy nie miał do czynienia z odtrąceniem.
    - Molly, co jest? - pyta po chwili, a jego twarz zmienia się z zaskoczonej w lekko zniesmaczoną.
    - Nic. - Wzruszam ramionami. - Po prostu mówię „nie”.
    Czuję się dziwnie. Mam wrażenie, że moje policzki się czerwienią. W zasadzie nigdy nie byłam w takiej sytuacji, chłopcy po prostu pod tym względem trzymali się ode mnie z daleka. Nie wiem, może się mnie bali?
    - Nie udawaj niedostępnej. - Jack znowu podchodzi bliżej. W jego oczach nadal dostrzegam tę paskudną nutę, zupełnie jakbym miała przed sobą jakiegoś zboczeńca. - To tylko pocałunek.
    Cofam się o kilka kroków. Zastanawiam się, czy aby nie wrócić do kaplicy. W zasadzie dziwne jest to, że pozostali jeszcze nie zaczęli z niej wychodzić.
    - No Molly, wiem, że tego chcesz. - Dłoń chłopaka dotyka mojego policzka. Odruchowo kładę rękę na niej i spoglądam mu prosto w oczy. Cały czas mają ten sam wyraz, krzywię się na ten widok i strząsam dłoń Jacka.
    - Chyba coś uroiło się w twojej główce. To, że sam jesteś w sobie zakochany, nie znaczy, że wszyscy są - mówię i odchodzę, zostawiając go samego. Czuję się dziwnie. Z jednej strony może naprawdę chciałam go pocałować, ale z drugiej te jego oczy mnie odstraszały. Zaciskam ręce w pięści, chyba dobrze zrobiłam.
    Nagle ktoś dotyka moich ramion i gwałtownie mnie obraca. Mam przed sobą twarz tego matoła, która tym razem przybrała gniewny wyraz.
    - Nie ma mowy, żebyś mnie odtrąciła. - Chłopak łapie mnie za nadgarstek i zaciska na nim swoje duże palce. Robi to za mocno, bo zaczyna mnie boleć.
    - Pieprzony idiota! - krzyczę i zaczynam szarpać ręką.
    - Skończ w końcu i zabierz te swoje wyzwiska. - Jack przewraca oczami, w których dostrzegam wyraz kpiny. Kto by pomyślał, że to taki debil?
    - Tak się boisz moich słów, że żal ci dupę ściska? - pytam. Chłopak jest przez chwilę zdziwiony tym, że udało mi się zrymować. W zasadzie wyszło to niechcący.
    Nadeptuję najmocniej jak umiem na jego stopę i szatyn momentalnie mnie puszcza. Musiałam to zrobić idealnie, bo się krzywi. Po chwili uderzam go w nos z pięści. Jack chwyta się za niego, chociaż nie widzę, by stamtąd płynęła mu krew. Dosłownie parę sekund później wymierza mi cios w brzuch z pięści. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się tego po nim, dlatego nawet nie próbowałam się zasłonić i wylądowałam na ziemi. Czy on musi być aż tak silny? Ciekawe, od czego tak przypakował? Od przewracania kartek w Biblii czy zabawy rzeczami do egzorcyzmów?
    Nagle znowu rusza w moją stronę, schylając się przy tym. Przechylam się bardziej do tyłu i kopię chłopaka w klatkę piersiową. Odsuwa się w tył, a ja w tym czasie szybko wstaję. Spoglądam mu prosto w oczy. Nie wiem czy widzę w nich zaskoczenie, czy może coś innego, ponieważ szybko zmieniają wyraz i chłopak ponownie rusza na mnie. Przechylam ciężar ciała na lewą nogę, a prawą kopię go w biodro, po czym próbuję go uderzyć z pięści. Mój przeciwnik okazuje się jednak sprytniejszy, ponieważ udaje mu się znowu mnie złapać za nadgarstek, po czym wykręca mi rękę i przyciska do pleców. Jeszcze trochę i mi ją złamie.
    - Puszczaj, idioto! - wrzeszczę, a on bardziej przyciska mi kończynę, więc zaciskam zęby.
    Jack pcha mnie w stronę zaułka, by nie być na widoku ludzi, którzy zapewne zaraz wyjdą z kaplicy.
    - Idź - mówi, po czym znowu mocniej podwyższa moją rękę. Nie jestem głupia, wiem, co to oznacza. Złamie mi rękę, chyba, że zrobię to, co w tej chwili mi rozkazuje. A myślałam, że Liam to matoł.
    Gdy schodzimy z widoku, Jack nachyla się tuż nad moim uchem.
    - Nadal się będziesz wypierać?
    - Dlaczego Amelia z tobą zerwała? - odpowiadam pytaniem. Przyszło mi do głowy, że może dlatego ta parodia człowieka została sama. Jakoś nie widzi mi się, by cnotka dała się tak traktować.
    - To ja z nią zerwałem, bo nie chciała, a ja chciałem. - Przewracam oczami na te słowa. I pomyśleć, że parę minut wcześniej zastanawiałam się, czy go nie pocałować. - Ustaliliśmy, że zostaniemy przyjaciółmi, ona nie powie dlaczego zerwaliśmy, a ja będę mówić, że to ona zerwała, by nie było, że nikt jej nie chce.
    - Czyli nie próbowałeś jej uderzyć, by dała ci co chcesz? - Próbuję na niego spojrzeć, ale w tej pozycji to nie jest zbyt wygodne.
    - Przyjaźnimy się. Za bardzo ją cenię, by była tak traktowana.
    - A mnie wolno Ci napastować?
    - Nie. - Jego głos jakby zmiękł. Zgłupiałam w tym momencie,  zastanawiam się, czy on w ogóle myśli, co mówi i robi. - Po prostu za dużo razy usłyszałem odmowę.
    - I co? Mam cię żałować? - Podnoszę drugą rękę i chwytam go za szyję. Niepotrzebnie nachylał się do mnie z tej strony. - Puść mnie albo cię uduszę.
    - Nie zrobisz tego - mówi lekko syczącym głosem. Zaciskam palce mocniej na jego krtani.
    - Chcesz się przekonać? - Czuję jak uścisk na moim nadgarstku się rozluźnia i po chwili moja ręka jest wolna. W tym samym momencie odpycham chłopaka jak najdalej.
    - Wkurzasz mnie. - Jack masuje swoją szyję. Ciekawe czy ma tam ślady po moich palcach. - Czasem jesteś zabawna, ale czasem robisz wszystko, by denerwować ludzi.
    - I to ci daje prawo, by mnie zgwałcić? - Krzyżuję ręce na piersi i spoglądam na niego wilkiem. Chłopak momentalnie robi się czerwony.
    - Nie... no może tak to wyglądało, ale chciałem cię tylko pocałować. - Przewracam oczami. Czy można być  większym kretynem?
    - Masz jakieś zaburzenia osobowości czy co?! Raz jesteś jak potulna owieczka, a raz jak jakiś gwałciciel! - wrzeszczę. Jack tylko opuszcza głowę i patrzy się na sznurówki swoich butów. - Wiesz idioto, że mogłabym to zgłosić i zabrali by cię do Czyśćca?
    Chłopak zaczyna się uśmiechać pod nosem.
    - Nie uwierzyliby ci. Jestem zbyt ważny - mówi. Tego już wiele! Co za pyszałkowaty idiota.
    Zaciskam dłonie w pięści i go atakuję. Zdziwiony podnosi ręce do góry, w akcie obrony. Kopię w nie, a następnie uderzam naprzemiennie rękami, chłopak tylko się zasłania. Po chwili zaczyna się ze mnie śmiać. Cała się w środku gotuję. Wściekłość, która opanowała moje ciało chce wydostać się na zewnątrz. Schylam się niżej i z półobrotu kopię go w nogi. Mój przeciwnik się przewraca, a ja jeszcze zanim opadnie na ziemię uderzam go w plecy, dzięki czemu jego ciało podskakuje i upada jeszcze dalej. Jack próbuje się otrząsnąć i podnieść, ale kopię go w brzuch. Nagle ktoś łapie mnie w pasie i unosi do góry. Szarpię się, ale nie daję rady się uwolnić.
    - Uspokój się - mówi głos osoby za mną. Z pewnością jest płci męskiej, ale nie umiem sobie teraz skojarzyć do kogo należy.
    Biorę kilka głębokich wdechów i jakoś robię to, o co ta osoba mnie prosiła. Gdy jej ręce wyczuwają, że już się nie szarpię, chłopak stawia mnie na ziemi.
    W pewnym momencie mój niedoszły przeciwnik wstaje z ziemi i idzie w moim kierunku. Osoba, która jeszcze przed chwilą mnie trzymała staje między nami. Teraz go poznaje, wprawdzie widzę tylko plecy, ale nie pomyliłabym go z nikim innym.
    - Liam ty idioto! Co tu robisz?! - krzyczę. Chłopak, w stroju strażnika obraca się w moim kierunku. Jego twarz ma lekko rozbawiony wyraz. Nagle unosi jedną brew do góry.
    - Wypełniam tylko moje obowiązki. Powinnaś mi podziękować, jeszcze trochę i nieźle pobiłabyś przyszłego kandydata na papieża. Mogłabyś za to trafić do Czyśćca. - Nie wiem, co dokładnie kryje się w głosie Liama. Pogarda? Obrzydzenie?
    - Nie zgłosiłbym tego, zresztą nie pobiłaby mnie - odzywa się Jack. Patrzę na niego znaczącą, po czym przenoszę wzrok na strażnika. A w zasadzie tylko praktykanta, bo - mimo, że Liam wywodzi się z rodziny naszych ochroniarzy - na razie tylko się uczy.
    Twarz chłopaka nie wyraża teraz żadnych emocji, po prostu czeka w skupieniu, aż coś powiem. Z jednej strony mam ochotę zrobić mu na złość, ale z drugiej dopuszczam do głowy myśl, że miał rację. Gdyby mnie nie odciągnął, pewnie zabiłabym tego kretyna z wyższego poziomu.
    - Dziękuję - mówię. Oczy Liama rozszerzają się ze zdziwienia, ale szybko próbuje to zamaskować.
    - Nigdy nie widziałem, by dziewczyna z wyższego poziomu się biła - mówi, by zmienić temat. Czy tak trudno przyjąć do wiadomości w jego małej główce, że jednak umiem zrozumieć, że dobrze zrobił?
    - Masz coś do wyższego poziomu?! - Jack łapie strażnika za ubranie. Nie ma to jak stać obok dwóch matołów, którzy się kłócą. Najchętniej obydwóch bym udusiła.
    - Zamknij się! - krzyczę. Nagle dostrzegam, że Liam próbuje coś powiedzieć. - Ty też!
    - Myślisz, że możesz mi rozkazywać? - Strażnik krzyżuje ręce na piersi. Przewracam oczami.
    - Może, bo ty jesteś tylko jej ochroniarzem - odzywa się ponownie bogacz. Zaraz mu coś zrobię.
    - Mam ważniejsze rzeczy do roboty niż ochraniać rozbestwioną dziewczynę. - Słowo daję, jak jeszcze raz coś powie, przyłożę mu tak, jak wcześniej Jackowi.
    Przygryzam wargę i zaczynam głębiej oddychać, by się w pełni uspokoić. Po chwili ruszam bez słowa w kierunku mojego domu, zostawiając tych idiotów samych.

~***~

No i jest. ^^ Jakoś napisany w trakcie nawału kartkówek. Odpowiedzi na pytania Bagheery dodam jakoś niedługo. Nie wiem, czy rozdział ciekawy, ale z pewnością miał sporo błędów... Chwalmy moją betę.

PS. Pomodlimy się wszyscy o nowy telefon do Destiny (nowej adminki na fanpage'u, który prowadzę)? :D

PS2. Mam informacje z pierwszej ręki, że niedługo do blogosfery wróci pewna osoba. Ona, jak i ja mamy nadzieję, że o niej nie zapomniano. ;P